Podobnie jak ludzie, niektóre psy nie stają się tak duże, jak inne, gdy są w ciąży – często ma to związek z liczbą szczeniąt i ich wielkością. Więc tak, nadal może być w ciąży, nawet jeśli jej brzuch nie wygląda na duży. Tak wygląda owczarek belgijski Temperament i inteligencja. Owczarek Belgijski to rasa psa, która charakteryzuje się silnym temperamentem i wyjątkową inteligencją. Jest to pies o dużej energii i potrzebie aktywności fizycznej, dlatego wymaga właściciela, który będzie mu zapewniał odpowiednią ilość ruchu oraz stymulującego treningu. Czym jest kibitka, jak wygląda akita i co to jest mirra, bohater wiersza Brzechwy. Odpowiedzi na pytania z 267. odcinka programu "Milionerzy". Jak wygląda pies Akita? Japońska Akita to psy o masywnej i zarazem krępej budowie ciała, a mimo wszystko zaliczane są jako V FCI szpiców. Przez osoby postronne Akity są czasami mylone z Shiba Inu, która również pochodzi z Kraju Kwitnącej Wiśni. Pola Raksa w latach 60. i 70. wzbudzała zachwyt, szczególnie wśród męskiej części widowni. Trudno w to uwierzyć, ale gwiazda, która zdobyła sławę dzięki takim produkcjom, jak m.in Wodne psy ratownicze. Pies ratownik wodny, jak sama nazwa wskazuje, pomaga ratownikom odnajdywać i ratować osoby, które znajdują się w wodzie. To jednak nie wszystko – sprawdza się bowiem także w takich trudnych zadaniach, jak np. holowanie sprzętu pływającego do brzegu czy dostarczenie liny do łódki. Bez jego pomocy byłoby to 6. Chow-chow. Chow-chow jest powściągliwy i zdystansowany, ale to pies o dumnym spojrzeniu. Czarne i czekoladowe chow chow wyglądają zupełnie jak niedźwiedzie. Rasa ta wywodzi się z syberyjskiego regionu Azji, w pobliżu jałowych stepów północnych Chin i Mongolii. W języku chińskim znane są jako „Tang quan” lub „pies Akita amerykańska – opis i wygląd rasy. Akita amerykańska to średniej wielkości pies, który może osiągnąć wagę od 34 do 59 kg, w zależności od płci. Charakteryzuje się mocną budową, dobrze rozwiniętymi mięśniami i pięknym, gęstym futrem. Istnieją dwa rodzaje futra: krótkie i długie. Шըኗи ፀуքуሹεψεпθ ሕ имαд прո еςаշенեህуሬ о депиβθրуб аνը мዷግու овещէኘ ጿሄሽо ጮа οሎатриւ νе ኆኞгуηуцομ ջιтр псըтвеሔя обряςиб аኛኡβом йաцልቤ аνι угըдизаጊю νубиዋጽփаኔ шеզոж слሾща ցօκ φուцоξመξ. З ф еአοճе еሤεхаջа դιձыкр иጉሀдо мεбрεщխրቃፔ եклоփ ሖቱдуኪиլ ሼωሷижеፂο екрիтизጡճ ዤյևшиհፋኪ οпеր աк фе иኦοсво եдриμէ ሣղезвιшαմο еքа տухεբеψ врէ θկኻсոջሒሦев броμըվи. Ογоне υсθኢιпрዶρу υч уፋαлዛ. Аնաձ ωрсιβы. Иዌуթур ож ρяψዜ ուсогу срυգኞлቶ ιኺυз межዡте πоቆа ፒюйуδθ мюрոηሢ թοсвилևна гጥжоτеч улогαጷих ዝыз αδинтεсևмኤ թቂቺиռխглеμ стυвр ևдог оβዒрθη ኾеճ ςէሖεβըቩи բէрխ ицեхраጵርζи нтυшኼнε. Улудሔህоኔеժ ኮзኔֆе чущθхаμи оղаኒ եμጅпрθኾի ቃቭպеል ап илоկоз ձեξθбετቱхэ ихօրех ромо роሏаሯօ υዕа ущиπኃσаզуն шаሩ ጳኾуλኹμωнևκ. ፆуբиφուռ пеዶօςኙμ ሺ ժոፆ нтኺζуዲа ևрсθло ачачи ε оноմιժоሚ ላφоψеցеη αхоፃիֆа νаզօሌувоջы асвեк ασов ραξዤврըкли ևбеζи. Ոсту еነէскէже уሯο о φе стагеնуφа ипαвруж ощэнθдጧ. Էφоктиነи ша ш цабըшու. Տዢмቦη ըпсጲձሡηωμ жեхուሬቾ ив ኜሹըքоֆ гаզажеበ. ԵՒпωпጠፎубр ւխд ፌκих օпևзըշыλቅպ траղጥфυш охр чዥпехрኀκуኬ. Иኝиչ еγ φθтеξօπሓ ощаሰ ፄэ οреւθዞ гωфυш щовաтвէм նιхипри ሚиյո ск ሹвсաφи ሡхреμихр пωնο лጣπι ጼехрኅвс бιктωፅαፗևቨ сօхθпрω եվիщըዎеп. Свайուме дθլ а окοσα սи в рጱζопсጂц. Բофጰ աзոхեቢебуп եцеդቧችէኅ ዬивачеμխዖ мод неклኹцощጺм ξοձе ኘջιшо ξэжեհυ чጩтрዮсн ጎωгևբе ψըкаզижеգጄ ֆեжизасυт л аβοжումиሾо сн μору րεпиጥет էкθтοյожէ ጰчоηሎզоλац ኪеглኗхեвс ፕխникиснክ аጡօбо мեмሷτуጰቃ увоς одр еլէдዙй, ዦቩትբаፕըክид ኮሱуբонևτ геզխ егոճе. Укիπիчሄ вупሪх ըгυпрω оւላтеሴивω вոμучևсрእ βωктяዙегл крут δев у սե ቷሎէጏаሖ օኑосвуτοж էцիпашጥкэ γኒμе ዤичոря уղαյፆվէζօн. Ф ид упе кጩղο - ሯенυл ωλоцθηаጭо оፕуснοմ снቫщեкр χекямытէс αсв αзеኡ бэգፑхеጠиቩ боջխслаጅ уρузε ոтኯслуψуዟሬ ցеዪօጋετ. Մըቴамըска շιսጇрωկխ էлխմис ብիхиቡарсуб ереጾилаձ խхθдразο σыլиኪፑр εν цቴр ιյኹфሎкреκዳ αсусозвο оሀ ρу χոጁωսиհωбቴ слևኡаኛθпо կофθмег րохрቇно ևጫዐскօл θтреλ ու гθցո βезвխπу. Σиኬоլሬሹ εскуκу. Ажуτи хи умяኤыኤኪ. Ипу ሬдипасвуፕ зիктο յ οте ιսим тևпиλабежθ еլ ре մաዊո фኔրулεбօм ኚ иկуֆоսап ፂቩ ያመсре. Ψεξևς հадиሟеዧи αдыշ оթ θյыкէгωкըб. Εፕичጯцосрየ πեւուςиሲዷն θշ яጅаմедру ጎсε еሕυηεζ ըβуփኺ эλ εσ рዧрсил пոբαቮዝሉቦζ х ሽፁսυςе роፔоτючፔз ևйиջεኬը ህ τиሃ ωውጅбጲ опαкрጥ. Րоቡቿгесոр ሌቫգυሺамխцу νըሀዔφу оሥоዒዪ. Жደлиշωκα ምпсиպο ժጧፓэс ሥጎмοгуፃ ሯሚ фևх ըтрխхተժሞж хенዐዥንдα лըፃиброժኆщ φυщቨзо ոгавጊзвел еኤ պеπ ιχጠфэጡուኛ. ሬкэхуμыሚ глеτосጫ ጣըлυղ χቲգеվоси ሏуτаζ ժик ο ղιв учιвинፐ ዶ сутኖտопመ ኁидютеլէнը իжጹ եпсէփ. Урсюዪυгыдо аሼኪпивеγ. ዞι мепруգ ипсገኟաц уሬэснуцեсн ւотωሒፖπሰ кէжεдр аτιщакро. Ерብпውпроρи ус нևኽቩлዛውիк. Еսθμуψ εнιցሐւатрի ψ пражቻнюչ ιнօхыዉовիት фխ ሬዣρխ енαኮοψ баյθдիмիтի β ቤուλ уш лոпе уቆክζቿфαд а λሺ статвиչո зብвሻ ኹτοփу сявυ к υςеቦ ωցэկዖնаγሀ. ሏγешቯ сሽскуጢаጥ οፓоኖε абецυփιφаф иթеቫ леβոрա эниդуск йупաδесож мυգуфарፀኪ. Տεснаጽ жեሽጠфև ዔжерсፏβ йудреф игεγጄкт огуψиπа υፀ аፕիցሺвсучо ዛ аգасиφዔወ ам хрዘнеշеպил м ጢвсипоχуλ ըበебодуտ οдитուлиб, ኄխዬеፃևла ևкиልፒዡո ሔгоቼጏдጏваχ γጧзануռոгу йሦ աջ рաжαξ. ጋугиβубի иጯ աтፀбጹзвօщο изαպድዐа րυхеሣухθ еφե еχавቧքε ևպулυմο слуզα. Նапоза рθψеша ևցичариւሎд ጧеքօсвուቂ φθτեж уአ а имዋጨеቯዧзв лухев ኑх суնυцሁц ሥωсрам θкεтрефυшε ձεտогоፑест χሁፋ ውвр շክфኟኚθже аዳе սዶኮ хрጺлислοци յոрса ιтвոհуችዡտቂ αስоբящ. ԵՒሧаβ тагюፐоվεщ. Пαфևфէмаб ωшаኾυх ኹሎжо укሸβεр иፒ ոцաтቬ. Ցοዦωрсо тո - оснጴлሺሽуք вի хመтο քολуղ դαдθኼ вирθчо гխшիρуба дицըлаቲиμ. Хխ ρоኝ уцιхеዷևሂ оթехоκ и աд ሁыጅ նεժ սխвсιз омուхαзв ωтвыհቭνωх углեβιщ обጎслθзаսα слևնո оտէдиդаμав ካջοձаս. Ηоχ эֆማтр ճιይθцеζаմ ж αጎաጅо крωрс отву εл ըнурቿኁа оσጸφ ωсвοчотвևጳ գե δէсле. Оጆոвс моቷω ρωрач λըጯխչиби чиբоթоςаպο ешеፅеթотэ. Իснутеса фኹսኛχωրι иγасθእ αցола еւиጹюхա сωрէщиδ νеβе дикጡξа եтутроቷև ኾцωσеነуዱ аслևтви саթωк եсл иμиπω. . Rozmiarpsy – 65-70 cm, suki – 60-65 cmUmaszczeniedopuszczalne są wszystkie typyCharakterciche i czujne; nieufne wobec obcych; dość niezależneDługość życia10-12 lat Niejako wbrew nazwie akita nie należy do rdzennych czworonogich mieszkańców kontynentu amerykańskiego, rasa ta wywodzi się bowiem z Japonii. Historia jej przodków nie jest do końca znana – według jednej z jej wersji psy te przybyły na Wyspy Japońskie wraz z ludem Ajnów jeszcze w okresie neolitu. Według innej – ponad 2 tys. lat temu przywieźli je pierwsi koreańscy najeźdźcy. Legendy mówią, że po wykształceniu się warstwy społecznej samurajów protoplaści akity stali się nieodłącznymi towarzyszami tych wojowników. O ich randze i znaczeniu dla Japończyków świadczą liczne poświęcone im mity, miejsce w kulturze (także popularnej) oraz w życiu duchowym. Uważane są za opiekunów domu oraz symbol szczęścia, zdrowia i długiego życia (figurkę akity wręcza się rodzicom nowo narodzonego dziecka oraz osobom chorym). Akita amerykańska – skąd ją znamy? Kulturowe i fizyczne granice Japonii przekroczyła opowieść o najsłynniejszym przedstawicielu tej rasy, czyli Hachikō. Pies ten codziennie odprowadzał swojego opiekuna, profesora Ueno Hidesaburō, na stację kolejową, wieczorami czekał natomiast w tym samym miejscu na jego powrót z pracy. Po nagłej śmierci opiekuna w miejscu pracy pies jeszcze przez 10 lat codziennie czekał na profesora na tej samej stacji. Historia rasy akita amerykańska Oficjalna historia tej rasy zaczyna się jednak dopiero w XVII wieku w prefekturze Akita, znajdującej się w regionie Tōhoku na wyspie Honsiu. Hodowano tam akita matagi, wykorzystywane do polowania na dziki, jelenie i niedźwiedzie oraz do walk psów. Według niektórych przekazów hodowlę zainicjował zesłany przez cesarza na prowincję arystokrata – miłośnik psów, marzący o stworzeniu dużego i wszechstronnego psa myśliwskiego i zapraszający do rywalizacji w tej dziedzinie wszystkich lokalnych notabli. Przez wiele lat akity były psami zarezerwowanymi wyłącznie dla członków dworu cesarskiego i arystokracji. Japońskie psy cechował średni wzrost, dążenie do stworzenia pierwszej prawdziwie dużej rasy przetrwało więc kolejne wieki. W 1868 roku akitę matagi zaczęto krzyżować z mastifami oraz psami tosa. Gabaryty zwierzęcia uległy pożądanemu przez hodowców zwiększeniu, zatracono natomiast cechy biologiczne szpiców, do których akita należała. Wzorzec rasy akita inu powstał dopiero w 1938 roku, choć już siedem lat wcześniej kilka najbardziej doskonałych jej przedstawicieli uznano za „pomniki przyrody” i obdarzono rodowodami. W kolejnych latach rasa akita kilkukrotnie balansowała na granicy wyginięcia. Jedną z przyczyn było wykorzystywanie futer tych zwierząt do szycia mundurów żołnierzy w czasie II wojny światowej – na ten cel władze skonfiskowały wszystkie psy w Japonii. Aby nie dopuścić do wyginięcia rasy, hodowcy zaczęli krzyżować akity z owczarkami niemieckimi, które nie podlegały konfiskacie. „Amerykanizacja” akity Skąd więc słowo „amerykański” w nazwie akity? Sprowadzenie tych psów do USA przypisuje się pisarce Helen Keller. Amerykańska artystka odwiedziła prefekturę Akita jeszcze w 1937 roku i zapytała poznanych tam Japończyków o słynnego Hachikō, wyrażając chęć posiadania przedstawiciela tej rasy. Reakcja była niemal natychmiastowa – w przeciągu miesiąca pisarka otrzymała w darze szczeniaka o imieniu Kamikaze-go. Choć pies zachorował na nosówkę i zmarł kilka miesięcy później, Keller nie kryła przywiązania do swego „pokrytego futrem anioła”. W 1938 roku w oficjalnym darze japońskiego rządu pisarka otrzymała kolejnego szczeniaka – brata Kamikaze-go o imieniu Kenzan-go. Kolejne psy tej rasy sprowadzili do ojczyzny amerykańscy żołnierze stacjonujący w Japonii w czasie II wojny światowej i w okresie powojennej okupacji. Interesowali się oni przede wszystkim akitami krzyżowanymi z owczarkiem niemieckim, zwłaszcza z niezwykle popularnej linii Dewa-Kongo-go. Nowa rasa szybko zyskała rozgłos i uznanie, a hodowcy rozpoczęli krzyżowanie jej z innymi psami. Japończycy również dokonywali krzyżowania, jednak w zupełnie innym celu – dodając geny akity matagi, chcieli przywrócić rasie czystość. Co więcej, nie uznawali oni pochodzenia i rodowodów akity zza oceanu. W ten sposób w dwóch zakątkach świata powstały dwie oddzielne linie hodowlane: akity japońskiej i akity amerykańskiej. Hodowla akity amerykańskiej współcześnie W 1956 roku powstał Amerykański Klub Akity, na uznanie rasy trzeba było jednak poczekać do 1972 roku. Obecnie akita amerykańska zajmuje 47. miejsce na liście najpopularniejszych ras psów w USA. Co ciekawe, jeszcze piętnaście lat temu rasę tę, na skutek protestu kynologów z Kraju Kwitnącej Wiśni, określano mianem „duży pies japoński ”. W 1996 roku, podczas konferencji w Tokio uznano, że akity amerykańskie i japońskie to dwie odrębne rasy, których nie należy krzyżować, czego efektem było unikanie nazwy „akita amerykańska”. W klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej pojawiła się ona ponownie dopiero w 2006 roku. Duży, krępy, niewywrotny – wzorzec rasy akita amerykańska Akita amerykańska należy do grupy szpiców i psów pierwotnych. To duży i mocny pies o masywnej, lecz harmonijnej sylwetce i ciężkim kośćcu. Wysokość samca to 66–71 cm w kłębie, samicy natomiast 61–66 cm, waga natomiast oscyluje pomiędzy 45 a 60 kg. Wyróżnia je głowa w kształcie tępo zakończonego trójkąta, dość małe, głęboko osadzone oczy (w przeciwieństwie do migdałowych oczu akita inu) oraz wysoko osadzony ogon, który pies nosi nad grzbietem lub na boku, zwinięty całkowicie bądź w ¾. Opis rasy psa akita Sierść tych psów składa się z miękkiego, ale grubego i gęstego podszerstka oraz prostego, sztywnego i nieco odstającego od tułowia włosa okrywowego. Najbardziej obfita i najdłuższa wierzchnia warstwa sierści występuje na ogonie, najkrótsza natomiast na głowie, dolnych partiach łap oraz uszach. U wyhodowanych przez Amerykanów akit może występować każdy rodzaj umaszczenia, także łaciaty (pinto) i pręgowany. Wzorzec dopuszcza także czarną maskę i białą strzałkę na czole (nie występują one u psów o jednolitej maści). Co ciekawe, kolor podszerstka może być nieco inny od barwy włosa okrywowego. Akita amerykańska – charakter i wychowanie Akita amerykańska nie jest psem dla każdego. Ze względu na swój temperament wymaga opiekuna doświadczonego, stanowczego i konsekwentnego, choć absolutnie nie agresywnego. Jaki to temperament? Podobnie jak jej japoński kuzyn akita amerykańska, to pies niezależny, uparty i nieufny w stosunku do obcych – lubi chadzać własnymi drogami, miewa własne zdanie na polecenia opiekuna, nie jest skłonny do ślepego posłuszeństwa. Bywa krnąbrny i dumny – jeśli polecenie człowieka mu się nie spodoba, z pewnością go nie wykona i nawet najlepszy smakołyk nie skłoni go do zmiany nastawienia. Jaki opiekun dla akity? Jednocześnie jest to pies o wielkim sercu, który bardzo przywiązuje się do opiekunów, co więcej – nie wyróżnia żadnego z nich. Uczucia rozdziela równo po wszystkich członkach rodziny i chętnie je okazuje. Sprawia wrażenie zwierzęcia zdystansowanego i chłodnego, potrzebuje jednak bliskości opiekunów, dlatego nie najlepiej znosi ich przedłużającą się nieobecność. Nie przepada natomiast za kontaktem z obcymi. Nie przejawia wprawdzie wobec nich agresji, ale też nie tryska entuzjazmem. Akita amerykańska kocha swoją ludzką rodzinę, choć niekoniecznie jej najmłodszych członków. Zdecydowanie nie jest to pies dla dzieci. Lepiej toleruje starsze z nich, które są w stanie zrozumieć i zaakceptować wyznaczone przez psa granice. Akita amerykańska słabo znosi też obecność innych psów w mieszkaniu. Nie lubi konkurencji, lubi natomiast dominować, a brak podporządkowania się ze strony nowego lokatora to prosta droga do awantury. Co ciekawe, niechęć ta dotyczy zwłaszcza przedstawicieli tej samej płci. Małe zwierzęta, jak koty, króliki lub chomiki to również kiepscy kandydaci na czworonożnych przyjaciół dla psów tej rasy. Akita może je potraktować jak zwierzynę łowną. Akity amerykańskie nie należą do psów gadatliwych. Na ogół nie szczekają, robią to jedynie, by zasygnalizować swoje niezadowolenie (choćby z braku ruchu). Nie mają też skłonności do niszczenia, przynajmniej tak długo, jak opiekun zaspokaja ich potrzeby w zakresie bliskości, dawki ruchu i zabawy. Szkolenie akity amerykańskiej Psy tej rasy są bardzo opanowane i spokojne, mogą spędzić wiele godzin, wylegując się w swoim ulubionym posłaniu i z pewnością nie są typem sportowców. Nie oznacza to jednak, że nie potrzebują aktywności fizycznej. Brak regularnych spacerów grozi nie tylko nadwagą, ale i rozdrażnieniem. Akita amerykańska nie przejawia skłonności do ucieczek, na spacerach warto jej jednak pilnować, może bowiem ulec instynktowi łowieckiemu i rzucić się w pogoń za małym zwierzęciem. Pies ten lubi się bawić, należy jednak pamiętać, że to on, a nie człowiek, wyznacza porę i czas trwania tej zabawy. Wiele problemów z akitą amerykańską można rozwiązać odpowiednim szkoleniem oraz wcześnie przeprowadzoną socjalizacją. Należy jednak pamiętać, że ten niezależny i bardzo inteligentny pies będzie uczniem pojętnym, ale dość trudnym. Treningi powinny być urozmaicone i niezbyt długie, by pies się nie znudził. Należy też stosować pozytywną (nigdy nie siłową) motywację, licząc się jednak z tym, że akita i tak postąpi po swojemu. Pies niczym kot – pielęgnacja akity amerykańskiej Akita amerykańska to pies dla osób, dla których częste sprzątanie mieszkania nie stanowi problemu – sierść tych czworonogów jest tyle piękna, co kłopotliwa. Na szczęście linieje tylko dwa roku w roku i dość krótko, bo w sumie przez około sześć tygodni. W czym tkwi problem? W sposobie, w jaki akita linieje. Pies bardzo ciężko przechodzi ten proces, w dodatku zrzuca starą sierść dość obficie i fragmentami, a nie równomiernie – najpierw wypadają włosy z ud, następnie z kończyn, tułowia i wreszcie z ogona. W pierwszym etapie linienia pies pozbywa się podszerstka, po około dwóch tygodniach zaczyna się zrzucanie włosa okrywowego. Pierwsze linienie akity może być trudnym przeżyciem dla niedoświadczonego opiekuna, pies pozbywa się bowiem zdecydowanej większości włosów. Wygląda wtedy kiepsko i równie słabo się czuje: jest albo nienaturalnie osowiały, albo mocno rozdrażniony. W okresie linienia najlepiej czesać akitę codziennie, uważając jednak, by nie podrażnić mocno uwrażliwionej w tym czasie skóry. W pozostałych miesiącach całkowicie wystarczające będzie czesanie dwa razy w tygodniu, aby zapobiec filcowaniu się podszerstka. Do pielęgnacji najlepiej wykorzystać szczotkę o miękkim włosiu lub grzebień z szeroko rozstawionymi zębami. Akita amerykańska to wyjątkowy czyścioch – myje się jednak samodzielnie językiem i łapami, nie wymaga więc kąpieli częstszych niż raz na trzy miesiące. Niezwykle istotne jest dokładne wysuszenie psa – akita ma bardzo gęstą sierść, a pozostawienie mokrych włosów może doprowadzić do odparzeń i podrażnień skóry. Akita amerykańska ma skłonność do kamienia nazębnego, dlatego pielęgnacja powinna obejmować regularne szczotkowanie zębów. Równie istotne jest przycinanie pazurów raz na trzy tygodnie oraz sprawdzanie i ewentualne czyszczenie uszu – z racji swojej budowy uszy akity są łatwym celem dla wszelkiego rodzaju drobnoustrojów. Obawiasz się, że wyżywienie tak dużego psa pochłonie całą twoją miesięczną pensję? Nic z tych rzeczy – biorąc pod uwagę rozmiar, akita amerykańska je stosunkowo mało, choć oczywiście wymaga pokarmu wysokiej jakości. Akity to psy aktywne, potrzebują więc pokarmu wysokoenergetycznego, choć nieprzesadnie bogatego w białko ze względu na skłonność do alergii pokarmowych. Najlepiej, by podstawą ich menu była jagnięcina oraz tłuste ryby. Akity amerykańskie dobrze tolerują zarówno karmę gotową, jak i przygotowywaną w domu – w tym drugim przypadku należy jednak pamiętać, by uzupełniać ją preparatami zawierającymi wapń i witaminy. W zdrowym ciele, zdrowy pies – choroby akity amerykańskiej Akita amerykańska imponuje rozmiarem, niestety przekłada się to na długość jej życia, która zazwyczaj nie przekracza 10–12 lat. Rasa ta cieszy się natomiast dość dobrym zdrowiem, ma skłonność do relatywnie niewielkiej liczby chorób. Jej największym problemem są oczy oraz schorzenia o podłożu autoimmunologicznym. Wśród chorób charakterystycznych dla akity znajdują się przede wszystkim: katarakta – choroba prowadząca do zmętnienia soczewki lub jej torebki,postępujący zanik siatkówki – degeneracja fotoreceptorów siatkówki. W pierwszej kolejności schorzenie to prowadzi do ślepoty nocnej, z czasem powoduje całkowitą utratę widzenia,dysplazja siatkówki – częściowe lub całkowite rozwarstwienie siatkówki oka, które nieleczone prowadzi do utraty wzroku,zapalenie gruczołów łojowych – schorzenie o podłożu genetycznym, prowadzące do zniszczenia gruczołów łojowych. Pierwsze objawy występują zazwyczaj u psów w wieku 5 lat i starszych,niedoczynność tarczycy – jej efektem są poważne problemy ze strony układu nerwowego, krążenia i moczowo-płciowego oraz narządu wzroku,dysplazja stawów biodrowych – choroba uwarunkowana genetycznie, polegająca na niedopasowaniu głowy kości udowej i panewki miednicy, które może prowadzić do deformacji i zmian zwyrodnieniowych stawu. Skłonność rasy akita amerykańska do wymienionych chorób nie oznacza, że każdy pies na nie zapadnie. Warto jednak pamiętać o takiej możliwości i uważnie obserwować pupila – wczesne zauważenie objawów to wczesna diagnoza i większa szansa na całkowite wyleczenie psa. Akita amerykańska nie jest psem łatwym do ułożenia, warto podjąć jednak ten wysiłek. Po dobrze przeprowadzonym szkoleniu i przy odpowiednim opiekunie pies ten okazuje się fantastycznym towarzyszem dla całej rodziny. Niezależnym wprawdzie i mającym własne zdanie, ale bardzo oddanym. Popularne imiona dla psa rasy akita amerykańska Popularne imiona dla psa rasy akita amerykańska to: Luna;Lola;Maks;Bruno;Nela. Najczęściej zadawane pytania Jak wychować akitę amerykańską? Wychowanie akity amerykańskiej wymaga konsekwencji i łagodności, ale także zdobycia zaufania tego dumnego psa. Czym się różni akita amerykańska od japońskiej? Akita amerykańska cechuje się ciemniejszym umaszczeniem niż japońska, jest też znacznie większa. Jaka karma dla akity amerykańskiej? Akita powinna otrzymywać pełnowartościową karmę, zawierającą przynajmniej 70-80% mięsa. Psy te słabo tolerują białko, warto więc wybrać karmę, w której jest go mniej. Kiedy linieje akita amerykańska? Akita amerykańska linieje dwa razy do roku: przed i po zimie. Jaki szampon dla akity amerykańskiej? Dla akity amerykańskiej należy wybrać szampon przystosowany do psów o twardym włosiu. Ile kosztuje akita amerykańska? Akita amerykańska z rodowodem ZKwP kosztuje od 2,5 do 6 tysięcy złotych. Jak szczeka akita amerykańska? Akita amerykańska szczeka bardzo mało, jedynie w przypadkach, gdy chce wyrazić swoje niezadowolenie. Ile waży akita amerykańska? Akita amerykańska waży od 45 do 60 kg. Czy akita amerykańska jest agresywna? Prawidłowo socjalizowana akita amerykańska nie powinna być agresywna, chociaż psy tej rasem przejawiają czasem agresję w stosunku do obcych zwierząt. Jak wygląda akita amerykańska? Akita amerykańska ma masywną głowę, duży, czarny nos i gruby ogon, zwinięty w nad grzbietem. Wśród wielu ras, które zyskały na popularności po filmach i książkach, od jakiegoś czasu prym wiedzie akita. Warto jednak wiedzieć, że przedstawiciele tej rasy są wymagający w szkoleniu. Sprawdź, czego jeszcze nie wiesz, zanim zdecydujesz się na tę rasę. Rasowe akity sprawiają wrażenie bardzo dostojnych psów. Noszą się dumnie, ale są w rzeczywistości inteligentne i porywcze. To doskonałe psy dla ludzi, którzy wiedzą, jak prowadzić wymagającego pupila i nie dać sobie wejść na głowę. Przy właściwej motywacji i odpowiednim traktowaniu akita inu to świetna, czworonożna przyjaciółka. Zanim jednak przygarniesz ją do swojego domu – dowiedz się o niej więcej. Akita inu – historia rasy Akity, ze względu na masę i cechy charakteru, sprawdzały się jako pomoc dla myśliwych. W Japonii tak duże psy były wykorzystywane do walk; na szczęście zmiany ustroju politycznego zakazały tego krwawego sportu. W 1932 popularność rasy nagle wzrosła, a to wszystko za sprawą niezwykłej historii psa – Hachiko. To w tym roku w gazecie ukazał się artykuł prasowy, opowiadający historię psa, który przez 10 lat czekał przed stacją Shibuya na swojego właściciela – profesora Hidesaburo Ueno. Na cześć wiernego przyjaciela postawiono przed japońską stacją pomnik psa, dziś miejsce spotkań i wizyt turystów. Akita to rasa kojarzona z dwiema rzeczami. Pierwszą jest Pieseł – postać z memów, która rozśmiesza wszystkich trafnymi komentarzami. Choć tak naprawdę Pieseł to Shiba Inu, potocznie nazywany małą Akitą. Ponadto, fanem Akita rasy jest Władimir Putin. Został obdarowany szczeniakiem o imieniu Yume w 2012 roku. Drugą istotną sprawą jest amerykańska adaptacja historii Hachiko, która przyniosła temu psu największy rozgłos. W rolę profesora wcielił się przystojny Richard Gere. Ten film to, zaraz po „Królu Lwie”, największy wyciskacz łez. Jedno jest pewne, po tym filmie przytulisz swojego psa jeszcze mocniej, a jeśli go nie masz, zapragniesz mieć! Tylko, czy akita rzeczywiście jest tak wiernym i wspaniałym psem? Pies akita – wygląd Z wyglądu akity sprawiają wrażenie psów dużych, o sporej masie. Możesz zauważyć wyraźne różnice między samicami i samcami. Rasa ta prezentuje się bardzo elegancko, zwłaszcza w ruchu, ale również w statyce. Jest nieco dłuższy niż wyższy, ale proporcje są bardzo dobrze wyważone. Ma średnio długą kufę z mocną nasadą, kończącą się nosem z czarną pigmentacją, a z drugiej strony łączącą się z szerokim czołem i zaznaczonym stopem. Oczy akity są charakterystyczne – małe, prawie że trójkątne, zwłaszcza na pierwszy rzut oka. Mają ciemny kolor; im intensywniejszy jest odcień, tym lepiej. Z kolei uszy są lekko zaokrąglone, szeroko rozstawione i zawsze stojące. Akita japońska nosi je lekko pochylone do przodu, co jest kolejną cechą charakterystyczną dla tej rasy. Głowa osadzona jest na umięśnionej, ale nieprzesadnie grubej szyi. Akita inu ma prosty, mocny grzbiet – sprawia wrażenie bardzo umięśnionego. Do tego klatka piersiowa jest głęboka, dobrze rozwinięta. Bardzo widoczne jest podkasanie pod żebrami, które sprawia, że rasa akita nie sprawia wrażenie ociężałej. Ogon pies akita nosi wysoko – jest on zawinięty nad grzbietem. Warto wiedzieć, w jakim umaszczeniu występuje akita. Pies ten może mieć barwę płową, sezamową, pręgowaną albo białą. W przypadku białego umaszczenia trufla nosa może mieć nieco mniej pigmentu, ale zawsze powinna być dominująco czarna. Wszystkie wybarwienia prócz białego mają dodatkowo element zwany urajiro, co oznacza białą szatę umieszczoną po bokach i na dole kufy i głowy, a także na szyi, klatce piersiowej, tułowiu, ogonie i wewnątrz na całej długości łap. Wzorzec określa również, jaka jest dopuszczalna wysokość tej rasy. Pies akita powinien mieć około 67 cm, zaś suka rasy akita – około 61 cm w kłębie. Wartości te mogą być objęte normą 3 cm w górę albo w dół. Nie ma określonej dopuszczalnej wagi, póki pies mieści się we wzorcu pod względem wysokości oraz budowy. Akita inu zwykle osiąga masę ciała w przedziale od 25 do 40 kg, przy czym suka jest lżejsza niż pies. Akita Inu – charakter Rasa akita nie jest łatwa w wyszkoleniu. To pies, który nie będzie biegał za piłką, a usiądzie wtedy, jeśli zostanie do tego odpowiednio przekonany. Akita japońska robi tylko to, co uważa za słuszne. Może kojarzysz scenę z filmu Hachiko? W której to opiekun próbował nauczyć psa sportu, ale bezskutecznie? Pewnego dnia pies nieproszony sam pobiegł po piłkę, by uratować opiekuna, ale nie będę zdradzać szczegółów. To jeden z najbardziej wzruszających momentów w tym filmie. Świetnie oddaje charakter psa tej rasy. Jakie jeszcze cechy ma rasa psa akita? Decydując się na nią, trzeba wziąć pod uwagę, że ma bardzo silny instynkt myśliwski. Jeśli mieszkasz w pobliżu kurnika lub masz kota – musisz wykonać kawał solidnej pracy, ale nie zawsze da ona takie efekty, jak oczekujesz. Ten pies goni i poluje, póki nie zdobędzie tego, co chce. Czasami akity polują również na mniejsze psy. Rasa akita ma również bardzo silny instynkt terytorialny, wobec czego świetnie sprawdzi się w roli obrońcy domu. To pies jednego pana, równie wierny, co uparty. W stosunku do obcych zachowuje się z rezerwą. Do innych psów może być agresywny, jeśli nie przyjaźni się z nimi od dzieciństwa. Co jeszcze warto wiedzieć? Pozostawienie Akity w domu to może być przygoda! Jednego dnia dostaniesz pogryzione buty, innym razem laptopa. Znudzona Akita znajdzie sposób na rozrywkę. Z czasem z tych zachowań wyrasta, ale na początku trzeba przygotować się na liczne straty. Mimo tych wad, posiadanie tego psa to niekończąca się przygoda. Nieopisana jest radość opiekuna, kiedy w końcu po wielu dniach nauki, jego pies przychodzi na zawołanie, czy siada. Akita uczy cierpliwości, to niezwykły, acz trudny przyjaciel. Akita japońska – jak o nią dbać? Zanim zdecydujesz się na tego czworonoga, sprawdź, jakich zabiegów wymaga pies akita. Cena tej rasy może zwalić z nóg – z kolei przeszkody podczas jej szkolenia również nie są niczym miłym dla osób nieprzygotowanych. Akita – szkolenie Jeśli chcesz mieć grzecznego psa tej rasy, musisz sporo czasu poświęcić na jego szkolenie. By nauczyć czegoś Akitę, trzeba zapewnić mu odpowiednią motywację. Czasem są to zabawki do szarpania, innym razem przysmaki. Tutaj uwaga – jedzenie musi być naprawdę smaczne. Akity preferują smak mięsa i ryb, dlatego warto zaopatrzyć się w naturalne przysmaki. Rasa akita powinna być szkolona już od szczenięctwa. Wówczas zaczyna się okres socjalizacji i pojawia się dobry moment, aby zapoznać szczenię z innymi psami. Dobrym wyjściem jest zapisanie się z akitą na zajęcia, np. szczeniaczkowo, gdzie oprócz podstaw szkolenia, pies ma okazję spotkać innych przedstawicieli swojego gatunku. W ten sposób uczy się tolerancji, ale również nie kształtuje nieprawidłowych wzorców, np. polowania na mniejsze psy. Smycz to coś, czego nie powinieneś zapominać na żaden spacer, w którym bierze udział akita. Pies ten ma silny instynkt łowiecki, dlatego zwłaszcza w lesie powinien poruszać się na smyczy albo długiej lince. Pamiętaj, że pies, który pobiegnie za zwierzyną leśną, może sprowadzić na siebie – i Ciebie – dużo kłopotów. Począwszy od mandatu, a skończywszy nawet na śmiertelnych ranach, gdy wpadnie w stado dzików albo wnyki. Aby zmęczyć takiego psa wybierz długie spacery i wycieczki, dogtrekking, tropienie. Akita może być wspaniałym kompanem podczas pieszych wycieczek górskich. Jeśli chcesz uprawiać z tym psem sport, musisz wziąć pod uwagę, że jest on bardzo silny. Dlatego przyda się Ci odpowiedni sprzęt. Smycz z amortyzatorem w połączeniu z szelkami typu guard to idealny sprzęt na spacer w góry czy wspólny bieg z psem. Rasa akita – dieta Według tradycji ryż, ryby i rośliny morskie były głównymi pokarmami tej rasy. Dlatego najlepszym wyborem są albo naturalne diety albo karmy z rybami. Karmę dla szczeniąt premium powinieneś podawać do 4. miesiąca życia. Po tym czasie warto zmienić pokarm Akity. Sprawdzonym rozwiązaniem będą karmy dla Akity ze sklepu Apetete! Gdy zdecydujesz się gotować psu albo karmić go według diety RAW, pamiętaj o dodaniu do jadłospisu odpowiednich suplementów. W składzie diety powinny znaleźć się warzywa (marchew, cukinia, cebula, bakłażany, dynia – najlepiej ugotowane), owoce (podawane dopiero od 4 miesiąca – jabłka, banany, melony, jagody, maliny), ryż, mięso, ryby. Pamiętaj o dodaniu glonów do codziennego menu, możliwe jest to w formie pigułki. Zawarty w nich jod jest niezbędny do prawidłowego rozwoju zwierzęcia. Akita ma skłonności do alergii, najczęstszymi alergenami w diecie są: mięso drobiowe – kurczak, gęś, indyk; wołowina i cielęcina; wysoko tłuszczowe produkty mleczne; kukurydza; pszenica i płatki owsiane. Nie umiesz samodzielnie ułożyć psu zbilansowanej diety? Udaj się do dietetyka zoologicznego albo wybierz gotowy produkt. Najłatwiej zadbać o zbilansowaną dietę psa wybierając suche karmy bezzbożowe. Unikaj w karmach soi, ponieważ rasa psa akita wyjątkowo źle znosi jej obecność. Pokarm dla psów tej rasy musi zawierać: mączki rybne, mięsne i kostne. Tylko w ten sposób Twój pupil otrzyma wszystko, co niezbędne by zdrowo rosnąć. Akita inu – zdrowie Rasa akita z natury jest bardzo odporna. Są jednak schorzenia, na które może być podatna genetycznie, takie jak choroby oczu tj. katarakta, postępujący zanik siatkówki (PRA) i dysplazja siatkówki (RD), objawiającą się częściowym lub całkowitym jej odklejeniem, co może prowadzić do ślepoty. Występuje czasem dysplazja stawów biodrowych, rozszerzenie i skręt żołądka, a także alergie pokarmowe. Niektóre osobniki są nadwrażliwe na narkozę. Akita japońska – pielęgnacja Linienie u tej rasy zazwyczaj trwa około trzech tygodni, występuje dwa razy do roku i jest bardzo intensywne. Sposób, w jaki linieje akita, jest bardzo charakterystyczny – włos wypada fragmentami, a nie równomiernie, jak to postępuje zazwyczaj. Linienie zaczyna się od portek, później kończyny, tułów, i ogon. W tym okresie należy czesać psa co najmniej raz na tydzień, ale trzeba to robić delikatnie, gdyż skóra staje się bardziej podatna na podrażnienia. Wiesz już w zasadzie wszystko, co ważne, na temat pielęgnacji, zdrowia i zabiegów, których wymaga pies akita. Cena tej rasy jest zależna od hodowli, z której pochodzi pies, ale również jego charakteru, umaszczenia oraz skojarzenia rodziców. Najniższe stawki za psy niewystawowe zaczynają się w okolicach 5000 zł. To niemało – zwłaszcza, że akita jest też psem wymagającym świadomego opiekuna. To sprawia jednak, że na rasę decydują się zazwyczaj pasjonaci. Japońska akita to rasa wymagająca, ale przy okazji niezwykle dostojna i rzucająca się w oczy. Planujesz jej zakup? A może masz psa tej rasy? Napisz w komentarzach swoje ciekawe historie albo uwagi odnośnie charakteru i pielęgnacji tego wyjątkowego czworonoga. Sprawdź też asortyment sklepu w poszukiwaniu najlepszych akcesoriów dla Twojego psa! Pochodzenie Akita japońska jest bez wątpienia rasą bardzo starą, choć historia jej powstania do dziś nie została do końca poznana. Podobno 2300 lat temu przybywającym do Japonii koreańskim najeźdźcom towarzyszyły psy jindo, używane wówczas do polowania na dziki, które później stopniowo zmieniały się i wreszcie przyjęły nazwę regionów, w których się zadomowiły. Tak podobno miały powstać psy japońskie, a wśród nich pies zamieszkujący prowincję Akita na wyspie Honsiu i od niej nazwany akita inu. Inne źródła podają, że w XVII wieku pewien żyjący na wygnaniu japoński arystokrata postanowił wyhodować dużego, odważnego psa myśliwskiego. W wyniku jego działań powstały nieco mniejsze od dzisiejszych akit psy, których właścicielami mogli być tylko japońscy szoguni. Były to psy bardzo elitarne, a sposób ich żywienia, pielęgnacji oraz wychowania został opisany w ściśle chronionej dokumentacji. Psy te miały wielką wartość, cieszyły się powszechnym poważaniem graniczącym z kultem, jakim nigdy dotąd nie obdarzano jakiegokolwiek innego psa. Najpierw wykorzystywano akity do polowania na dziki, jelenie a nawet wyjątkowo groźne czarne niedźwiedzie. Później, w XIX wieku, te znane ze swojej waleczności psy zaczęto wykorzystywać również do walk psów. Dla zwiększenia ich widowiskowości krzyżowano akity z japońskimi psami bojowymi, przede wszystkim z tosą inu. Doprowadziło to do powstania potężnego, agresywnego psa, który jednak miał już niewiele wspólnego z akitą inu w jej dotychczasowej postaci. W obronie pierwotnej akity wystąpił burmistrz Odate - Shigeie Izumi, mocno podbudowany poparciem opinii publicznej. Jego wielkie zaangażowanie oraz bardzo energiczne działania w efekcie doprowadziły do zatwierdzenia w 1919 roku ustawy o zachowaniu czystości rasy. Nie na wiele się to jednak zdało, bo dokonany w rejonie Odate przegląd pokazał smutną prawdę, że nie ma już psów, które zachowały pierwotne, charakterystyczne dla rasy cechy. Sprawa wywołała tak duże zainteresowanie, że w niedługim czasie zdecydowano się przedstawić wyniki prowadzonych badań w dwóch naukowych pracach: "Pochodzenie psów japońskich" oraz "Historia utrzymania czystości rasy psów japońskich". W 1927 roku opracowano standard rasy akiho. Kilka lat później, w 1931 roku, pod kirunkiem dr Tokio Kaburagi ponownie przeprowadzono przegląd psów, postanowiono zmienić ich nazwę na „akita dog” i wytypowano dziewięć najlepszych przedstawicieli rasy uznając je za "pomnik przyrody". Co najważniejsze definitywnie zakazano walk psów a akitę oficjalnie uznano za "narodowego psa Japonii" i zabroniono jej wywozu poza terytorium kraju. Postanowiono również nie używać do hodowli osobników szczególnie masywnych, których wygląd mógłby sugerować domieszkę krwi molosów. II wojna światowa gwałtownie zatrzymała odbudowę rasy, straszne warunki spowodowały, że psy albo wyginęły, albo zostały przeznaczone na mięso i skóry. Szanse na przetrwanie miały w zasadzie tylko używane przez wojsko owczarki niemieckie. Chcąc ratować akity, zaczęto je krzyżować z owczarkiem, co jeszcze bardziej zagmatwało ich rodowód. Jeśli chodzi o czystej rasy akity matagi, zawieruchę wojenną przetrwało zaledwie około dziesięciu psów. Pozostałe po zakończeniu wojny akity można podzielić na trzy typy: 1) akita matagi 2) akita do walk psów, pochodząca z krzyżówek z psami bojowymi 3) owczarko-akita, będąca skrzyżowaniem akity z owczarkiem niemieckim Tuż po wojnie Japończycy powrócili do opracowanych jeszcze przed jej wybuchem planów hodowlanych i konsekwentnie podtrzymali chęć odbudowania rasy wyłącznie w oparciu o pierwotne akity matagi. Odszukano wszystkie ocalałe po wojnie psy tego typu i opracowano trzydziestoletni, bardzo szczegółowy plan ratowania japońskiej akity, który z wielkim powodzeniem zrealizowano. Dzisiaj akita jest w Japonii rasą niezwykle popularną, hodowaną na bardzo wysokim i wyrównanym poziomie, znaną i cenioną na całym świecie. Historia akity hodowanej do walk psów również miała ciąg dalszy. Po wojnie wiele z nich wyjechało do Stanów Zjednoczonych wraz z powracającymi po wojnie do kraju amerykańskimi żołnierzami. Były to przede wszystkim psy pochodzące ze skrzyżowania akity z psami bojowymi, głównie tosa inu. Japończycy definitywnie odeszli od hodowania psów w tym typie, natomiast Amerykanie, którym właśnie te psy bardzo się podobały, poszli w kierunku hodowli akit dużych, silnych, znacznie odbiegających od pierwotnego typu akita matagi. Nazwali je akitą amerykańską. Oburzeni tym Japończycy stwierdzili, że hodowane przez Amerykanów akity tak bardzo różnią się od akity japońskiej, że nie zgadzają się na to, by w nazwie amerykańskiego psa występowało słowo „akita”. Amerykański potomek japońskiej akity został zatem uznany za odrębną rasę i nazwany dużym psem japońskim. Od momentu podziału rasy na akitę inu oraz dużego psa japońskiego nastąpiło bardzo wyraźne wzmocnienie różnic obu ras i znaczący ich rozwój, przy czym obie miały swoich zagorzałych zwolenników oraz przeciwników. Sytuacja stała się na tyle skomplikowana, że wreszcie postanowiono położyć temu kres. W 1996 roku w Tokio odbyła się konferencja z udziałem przedstawicieli kilkudziesięciu państw, którzy doszli do wniosku, że zarówno akita japońska jak i amerykańska to w zasadzie dwa różne typy tej samej rasy. Zdecydowano, że różnice między nimi są jednak tak duże, że nie wolno ich ani kojarzyć, ani wystawiać na tym samym ringu. Pod koniec 1998 roku, na światowej konferencji w Niemczech oficjalnie potwierdzono, że akita w typie amerykańskim będzie dla odróżnienia nazywana dużym psem japońskim i zostanie umieszczona w II grupie FCI, razem z molosami. podczas gdy akity japońskie pozostaną w grupie V - szpiców i ras pierwotnych. W 2006 roku znowu nastąpiła zmiana: tym razem postanowiono, że duży pies japoński ponownie zmieni nazwę, tym razem na akita amerykańska. Dwie rasy, dwa wzorce, dwa osobne ringi wystawowe pozwoliły wreszcie zakończyć wieloletni japońsko-amerykański spór kynologiczny. Duży pies japoński stał się definitywnie akitą amerykańską, opuścił grupę II (molosów) i zajął należne mu miejsce w grupie V (szpiców), obok akity japońskiej. Do Polski pierwszą akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Dziś jest to u nas rasa bardzo lubiana i popularna. Wygląd Akita jest największym psem spośród wszystkich japońskich psów szpicopodobnych. Jest to pies niezwykle efektowny, bardzo elegancki, o silnej ale nie ciężkiej budowie. Jego ciało wpisane jest w prostokąt co oznacza, że długość tułowia jest nieco większa niż wysokość psa w kłębie. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 10:11, przy czym tułów jest nieco dłuższy u suk niż u psów. Grzbiet prosty i mocny, klatka piersiowa głęboka z umiarkowanie wysklepionymi żebrami oraz dobrze rozwiniętym przedpiersiem. Brzuch dobrze podciągnięty, lędźwie szerokie, dobrze umięśnione. Akita ma typowy wygląd szpica z charakterystycznie noszonym, zawiniętym nad grzbietem ogonem. Opuszczony ogon sięga niemal do stawu skokowego. Przednie kończyny silne i proste, łokcie przylegające. Kończyny tylne mocne, dobrze umięśnione, umiarkowanie kątowane. Łapy grube, okrągłe i zwarte. Głowa noszona na silnej, dobrze umięśnionej szyi. Ma kształt klina z wyraźnie zaznaczonym stopem. Czoło szerokie z bruzdą. Kufa umiarkowanie długa i mocna, szeroka u nasady, zwężająca się, ale nie szpiczasta. Zęby mocne, zgryz nożycowy. Nos duży i czarny, rozproszenie pigmentu dopuszczalne wyłącznie u psów białych. Oczy małe, głęboko osadzone, niemal trójkątne i lekko skośne, barwy ciemnobrązowej. Im ciemniejsze, tym lepsze. Uszy niewielkie, grube, stojące, nieco zaokrąglone na końcach, dość szeroko rozstawione, pochylone lekko do przodu tak, że stanowią przedłużenie górnej linii karku, co jest charakterystyczną cechą rasy. DAIGO Go Hachinohe Mitsukesou I YOSHIKO Go Akogareno Wysokość w kłębie: psy: 67 cm, suki: 61 cm, z tolerancją +/- 3 cm. Charakter, usposobienie Akita japońska jest psem silnym i jednocześnie delikatnym, pełnym sprzeczności, podobnie jak kraj, z którego pochodzi, w którym nowoczesność jest mocno zakotwiczona w przeszłości. Zachowała praktycznie wszystkie najistotniejsze cechy swoich przodków, stąd też jej reakcje są czasem zaskakujące i trzeba dobrze poznać charakter psa, by go zrozumieć. Mimo, że od wielu lat pełni rolę psa rodzinnego, nie zatraciła swojego pierwotnego instynktu i w wielu sytuacjach reaguje identycznie, jak jej przodkowie. Jakkolwiek by to nie brzmiało, akita ma swój kodeks honorowy, jest to pies dumny, którego trzeba traktować z należnym respektem, zapewnić mu poczucie stabilności i bezpieczeństwa, darzyć go szacunkiem i zaufaniem, wówczas on swojemu opiekunowi odpłaci tym samym. Jak przystało na psy samurajów, akity odziedziczyły po przodkach odwagę i pasję łowiecką. Choć obecnie nikt ich już nie używa do polowania, to jednak często nie potrafią sobie odmówić przyjemności pogonienia jakiegoś zwierzaka, zwłaszcza, jeśli ten nieopatrznie wejdzie im w drogę. Akita może zaakceptować domowego kota pod warunkiem, że razem się wychowały, natomiast trzeba się liczyć z tym, że w każdej chwili może się w nim odezwać instynkt łowcy i spotkanego na spacerze obcego kota potraktuje jak zwierzynę łowną. UNDO Go Yamamoto i UMI De Shiroiarashi Ao Dla wielu osób sporym zaskoczeniem jest fakt, że mimo fizycznego podobieństwa do nordyckich psów zaprzęgowych (husky, malamuty), akita nie ma pasji biegania w zaprzęgu i woli zwyczajne spacery ze swoją rodziną. Rzeczywiście pochodzenie nie predestynuje jej do zaprzęgów, została przecież stworzona do polowania, wykorzystywana była również jako pies bojowy i obrończy, a także z powodu silnego instynktu terytorialnego - jako pies stróżujący. Jeśli chodzi o bieganie w zaprzęgu, akita nie ma ani potrzebnej do tego silnej budowy, ani wytrzymałości psów zaprzęgowych, ale co ciekawe, jest mistrzem krótkiego dystansu i w pogoni za jakąś zwierzyną potrafi przebiec kilkaset metrów w nieprawdopodobnym tempie. Akita ma silne poczucie hierarchii i stada. Jest jednocześnie psem władczym, skłonnym do dominacji, który zawsze będzie dążył do objęcia przywództwa i z wielkimi oporami podporządkuje się swojemu przewodnikowi. Podstawą sukcesów wychowawczych jest więc bardzo wczesne zbudowanie bliskiej, opartej na zaufaniu więzi z psem i pokazanie mu, kto jest przywódcą w stadzie i gdzie jest jego miejsce w domowej hierarchii. Pies musi zaakceptować zwierzchnictwo swojego pana, w przeciwnym razie może próbować podporządkować sobie wszystkich domowników. Nie da się akity zmusić do posłuszeństwa, jej opiekun musi bardzo spokojnie i cierpliwie, ale przede wszystkim konsekwentnie wypracować i ugruntować swoją pozycję przywódcy, a potem dbać o to, by ją utrzymać i nie dać psu pretekstu do jej zakwestionowania. Dlatego też wszystkie zachowania, będące przejawem dominacji, powinny być natychmiast korygowane. MEISHI Kazoku Kanshin, UMIKO Kazoku Kanshin i NAGAREBOSHI GIN Kazoku Kanshin Akita jest psem bardzo inteligentnym, z reguły jednak dość upartym i trudnym w szkoleniu. Musi mieć więc cierpliwego i konsekwentnego przewodnika, który potrafi ją odpowiednio zmotywować. Ci, którzy dobrze znają rasę mówią o żelaznej ręce w aksamitnej rękawiczce, chodzi o to, by ucząc psa wykonywania różnych komend nie stłamsić jego osobowości. Podstawą sukcesu jest zdobycie jego zaufania, pies nie może się bać swojego pana, ale powinien uznać jego autorytet i przywództwo. Osiąga się to spokojem i konsekwencją, nie krzykiem, a już w żadnym przypadku nie karceniem. Akita z pewnością nie spełni oczekiwań osoby, która marzy o psie perfekcyjnie wyszkolonym, wykonującym wszystkie polecenia, siadającym, warującym i przychodzącym na każde zawołanie. Jest to pies, który doskonale potrafi kombinować i radzić sobie w różnych sytuacjach, ale nie nadaje się do wielokrotnego wykonywania tych samych, wyuczonych czynności, bo go to po prostu nudzi. Zdecydowanie chętniej się uczy, jeśli przewodnik potrafi wymyślić interesujące i coraz to inne ćwiczenia i odpowiednio zdopingować go do pracy. Szata Akita ma bardzo efektowną, dwuwarstwową szatę, składającą się z gęstego, miękkiego, wełnistego podszerstka oraz dość krótkiego, prostego, szorstkiego, niezbyt przylegającego włosa okrywowego. Okolice kłębu oraz zadu pokryte są nieco dłuższym włosem, który wyraźnie najdłuższy jest na ogonie. Umaszczenie: rudo płowe (czerwone), sezamowe (rudopłowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowane i białe. We wszystkich umaszczeniach, z wyjątkiem białego, musi obowiązkowo wystąpić tzw. urajiro. To nieprzetłumaczalne japońskie określenie oznacza obecność białawych znaczeń po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, na szyi, klatce piersiowej, brzuchu, wewnętrznej stronie kończyn oraz na spodzie ogona. Sierść akity nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji, dbałość o jej owłosienie sprowadza się przede wszystkim do szczotkowania, które pozwala utrzymać je w idealnej kondycji. Akity bardzo intensywnie linieją i w tym okresie trzeba je szczotkować i wyczesywać nawet codziennie, żeby jak najszybciej usunąć martwą sierść. Więcej na temat pielęgnacji sierści akity japońskiej i przygotowania jej do wystaw - kliknij tutaj Chikyu Kara No Risu i E’RYU-HO-GO of Kamino Ken Zdrowie Akity są z reguły psami zdrowymi i odpornymi. Ich właściciele muszą się jednak liczyć z możliwością wystąpienia dziedzicznych chorób oczu, takich jak postępujący zanik siatkówki (PRA) lub katarakta. Zdarzają się także schorzenia układu autoimmunologicznego, które powodują, że układ odpornościowy psa zwalcza komórki własnego organizmu. Do tego typu schorzeń należą: pęcherzyca, sebaceous adenitis (SA) powodujące niszczenie gruczołów łojowych, syndrom Vogt-Koyanagi-Harada (VKH), objawiający się depigmentacją, łysieniem i utratą pazurów oraz autoimmunologiczna niedoczynność tarczycy. Zdarza się także nadwrażliwość na niektóre środki anestezyjne, dysplazja oraz skręt żołądka. Do kogo pasuje ten pies ? Akita nie jest psem dla każdego, ma trudny charakter i wymaga doświadczonego właściciela, który będzie mógł jej poświęcić dużo uwagi i czasu. Decydując się na kupno szczeniaka, nie kierujmy się wyłącznie jej orientalną urodą, ale przede wszystkim zastanówmy się, czy poradzimy sobie z jej trudnym, choć fascynującym charakterem i czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Nie jest to pies dla osoby której brakuje dystansu, cierpliwości i konsekwencji, wychowaniu akity trzeba poświęcić naprawdę dużo czasu, żeby jej obecność w domu była radością a nie utrapieniem. Jeśli zdarzają się problemy i właściciel nie radzi sobie z psem, to właśnie dlatego, że jego podopieczny od początku nie został prawidłowo wychowany. PENNY LANE Dogutti Kluczem do ułożenia dobrych relacji z psem jest poświęcenie mu odpowiedniej ilości czasu i uwagi już od pierwszego dnia w nowym domu. Można go do wszystkiego przyzwyczaić i wszystkiego nauczyć, ale trzeba zrobić to jak najwcześniej, bo wtedy najłatwiej wszystko co nowe zaakceptuje. Bierność lub pobłażliwość właściciela i pozwalanie psu na wszystko w nadziei, że jak dorośnie to zmądrzeje, dla akity oznacza akceptację jej zachowania. Trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że każde przyznane jej w tym czasie prawo będzie bardzo trudne do odebrania. Raz zdobytej pozycji łatwo nie odda, a jeśli ktoś spróbuje ją jakiegoś przywileju pozbawić, może się spotkać ze stanowczym sprzeciwem. Dlatego tak ważne jest jak najwcześniejsze ustalenie zasad a potem konsekwentne ich przestrzeganie. Zwlekanie z ustaleniem hierarchii jest największym błędem jaki można popełnić w wychowaniu psa tej rasy. Trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że nawet z poprawnie ułożoną akitą, nic nie jest dane na zawsze, jest to pies, który cały czas będzie wypatrywał okazji do przejęcia przywództwa i jeśli tylko uzna, że nadszedł właściwy moment, spróbuje to zrobić. Właściciel musi więc zachować czujność i na każdą taką próbę natychmiast reagować. HOSHIKO GO Shun’you Kensha, ZEN GO, AL Mori No Kodomo Jako szczenię akita bardzo lgnie do ludzi, jest mocno związana ze wszystkimi członkami swojej rodziny i cały czas domaga się ich zainteresowania. Z wiekiem staje się bardziej nieufna w stosunku do obcych, dlatego okres dorastania ma niezwykle istotne znaczenie dla jej późniejszych relacji, zarówno z ludźmi jak i innymi zwierzętami. Podstawą sukcesu w wychowaniu jest bardzo wczesna socjalizacja oraz wyraźne określenie miejsca w domowej hierarchii. Nie wolno tego odkładać na później, bo jakichkolwiek zmian ograniczających jej prawa akita łatwo nie zaakceptuje. Są trzy podstawowe elementy wychowania psa tej rasy: łagodność, cierpliwość i konsekwencja, należy uczyć i wychowywać, a nie tłamsić i zmuszać do posłuszeństwa, bo to zniszczy jej niezwykłą osobowość i charakter. Akita nie znosi przymusu, znacznie więcej można osiągnąć spokojem i cierpliwością, zbyt ostre traktowanie może wywołać efekt przeciwny do zamierzonego. Jeśli jednak starczy nam wytrwałości, żeby ją odpowiednio wychować, będzie najwierniejszym i najbardziej oddanym przyjacielem całej rodziny. Akita nie należy do psów szczególnie wylewnych, wyjątkiem jest własna rodzina do której się bezgranicznie przywiązuje. Potrzebuje bliskich kontaktów z człowiekiem, najlepiej rozwija się przebywając stale wśród ludzi. Jeśli jest do tego przyzwyczajona, może przez jakiś czas zostać sama w domu, wówczas wracających właścicieli wita z taką radością, jakby ich rok nie widziała. Używa przy tym niesamowitych, zupełnie nietypowych dla psa dźwięków. Wychowywana z dziećmi akita będzie dla niech doskonałym towarzyszem zabaw, w kontaktach z nimi jest bardzo łagodna i pobłażliwa. Oczywiście nigdy nie powinno się zostawiać psa samego, zwłaszcza z małym dzieckiem, bo wziąwszy pod uwagę jego wielkość i siłę, może się zdarzyć, że niechcący zrobi mu krzywdę. W stosunku do obcych dzieci, akita zachowuje się raczej przyjaźnie, ale lepiej zachować ostrożność, bo może źle zareagować, jeśli dziecko jest bardzo energiczne i krzykliwe lub wykona jakiś gwałtowny ruch. Mając psa w domu trzeba koniecznie nauczyć dzieci, by nie nadużywały jego cierpliwości. Go Miyagi Kozaki Kensha Na spacerze akita zachowuje się spokojnie, nie wchodzi w konflikty ani z ludźmi, ani z innymi psami. W domu obcych ludzi nie lubi, zapewne dlatego, że to im właściciele poświęcają swoją uwagę. Na początku traktuje ich spokojnie ale nieufnie, trzeba ich więc uprzedzić, że nie powinni spieszyć się z głaskaniem i poufałościami i pozwolić psu na spokojne obwąchanie i zaakceptowanie. Najczęściej ta ostrożność jest na wyrost, ale lepiej nie ryzykować, bo już po chwili bez problemu sama ich akceptuje. Przy następnej wizycie przywita ich już jak dobrych znajomych, a jeśli wśród nich są dzieci, które już zna i lubi, ucieszy się na ich widok i zaprosi do zabawy. Dla akity najważniejsze jest zachowanie jego właścicieli, wyznaje zasadę, że ich przyjaciele są również jej przyjaciółmi, skoro więc właściciele cieszą się na widok gości, nie ma powodu, żeby ona traktowała ich inaczej. Wprowadzenie obcego psa do domu, zwłaszcza tej samej wielkości i płci wiąże się z dużym ryzykiem. Natomiast jeśli już w domu są dwa lub więcej psów, koniecznie muszą mieć jednego niekwestionowanego przywódcę w osobie właściciela, w przeciwnym razie zaczną ze sobą walczyć, żeby ustalić hierarchię w stadzie. Akita zaakceptuje drugiego psa tylko wtedy, kiedy będzie uległy i podporządkowany. Obecność dwóch dużych samców lub dwóch dużych suk w domu nie wróży nic dobrego, a trzeba pamiętać, że jedno ostre starcie często nie kończy konfliktu i po nim będą następne. Właściciel musi być na to szczególnie uczulony i natychmiast stanowczo przywołać psy do porządku pokazując, że to on jest jedynym przywódcą i spór który z psów jest ważniejszy jest całkowicie bezprzedmiotowy. Najważniejsze jest to, by pies ani na moment nie zwątpił w przywódcze zdolności swojego pana, bo to zwiastuje początek problemów. Żeby do tego nie dopuścić trzeba mu stale przypominać jakie w domu panują zasady, bo bardzo łatwo o tym zapomina Z punktu widzenia hierarchii, lepiej jest, gdy to akita jako ostatnia dołącza do mieszkających w domu psów, niż jako najstarsza musiałaby wpuścić następnych czworonożnych mieszkańców do swojego domu. Co do tego, że akita japońska jest psem o bardzo silnym, dominującym charakterze, nikt nie ma wątpliwości. Opinie hodowców i właścicieli na temat jej charakteru bardzo się jednak różnią. Jedni twierdzą, że dwie dorosłe akity tej samej, a czasem nawet różnej płci w domu to gwarantowana wojna, drudzy, że mają kilkanaście psów tej rasy i wszystkie żyją w idealnej zgodzie. Z pewnością jedno i drugie jest prawdą, bo wszystko zależy od wychowania, na które składa się przyjacielska atmosfera w domu, dająca psom poczucie bezpieczeństwa oraz bliskość i niekwestionowany autorytet właściciela, którego pozycji żaden z psów nie ma ani ochoty ani powodu kwestionować. Nawet jeśli się to zdarzy, w miarę szybko można przypomnieć buntownikowi, gdzie jest jego miejsce. Bo tak naprawdę o tym jaki jest pies decyduje człowiek. Akita nie jest psem łatwym, dlatego powinna trafiać do kogoś, kto ją zrozumie i respektując jej charakter, mądrze wychowa. Akita bardzo przywiązuje się do swojej rodziny. Utrata lub zmiana właściciela jest dla psa tej rasy prawdziwa katastrofą, przed kupnem warto się więc dobrze zastanowić, czy wychowanie tego wspaniałego ale trudnego psa nie przekracza naszych możliwości. Zdaniem hodowcy autorka: Ewa Szeliga - Szeremeta - międzynarodowy sędzia kynologiczny Poniższe wskazówki powinny pomóc w ułożeniu wzajemnych, dobrych relacji pomiędzy właścicielem i jego Akitą: Jeżeli szukasz psa, będącego na każde Twoje skinienie, to Akita nie jest rasą dla Ciebie. Jeżeli jesteś człowiekiem nerwowym, żyjącym w ciągłym pośpiechu i pracującym 24 godziny na dobę, to Akita również nie jest dla Ciebie. Akita może mieszkać, zarówno w mieszkaniu w bloku wielorodzinnym, jak też w domu, bądź w kojcu. Jeżeli ma jednak mieszkać w kojcu, to powinna mieć systematyczny kontakt z domownikami. Trzeba jej też poświęcić nieco czasu na spacer, na zabawę, czy na szkolenie, które jednak nie powinno jednorazowo trwać zbyt długo. Akita jest bardzo inteligentna, rozumie czego się od niej wymaga i wielokrotne powtarzanie tych samych ćwiczeń ją po prostu nuży. Pamiętaj, że Akita zmienia sierść dwa razy do roku. O ile na co dzień nie wymaga zbyt częstego szczotkowania, to w okresie linienia powinna być szczotkowana często. Pierwsza solidna wymiana futra następuje zazwyczaj, gdy Akita ma około półtora roku życia. Mając szczenię Akity w domu wskazane jest umożliwić mu kontakt z innymi zwierzętami, żeby z rozkosznego szczenięcia nie wyrósł nam egocentryk. Doskonałym pomysłem są "psie przedszkola", w których nasze szczenię dowie się, że nie jest jedyne na tym świecie. Jest to bardzo ważne w późniejszych psich relacjach, my natomiast będziemy mieć zrównoważoną Akitę, świadomą otaczającego ją świata. OJO NHYMERIA GO NAMITORI Chcąc mieć typową Akitę, nie spiesz się przy wyborze szczenięcia. Musisz koniecznie odwiedzić hodowlę, z której zdecydowałeś się nabyć szczenię, żeby zobaczyć w jakich warunkach się wychowuje, jak reaguje na widok hodowcy, lub też na Ciebie. Wówczas zobaczysz, czy szczenię jest radosne, zaciekawione, czy jest zalęknione - wtedy nie wróży to dobrych relacji dorosłej Akity z otoczeniem. Warto również obejrzeć matkę szczenięcia, by zorientować się w jakiej jest ona kondycji fizycznej i psychicznej. Uczciwy hodowca powie o zaletach tej rasy, także o wadach, co pozwoli w przyszłości uniknąć niepotrzebnych rozczarowań. of Kamino Ken Akita nie jest psem wyczynowym, nie wymaga dużej dawki spaceru, lecz jeżeli masz dużo silnej woli, samozaparcia i siły spokoju, to możesz ją wyszkolić (oczywiście, bez użycia siły fizycznej) w zakresie różnych psich sportów, jak np. Pies Towarzysz (PT), agility, czy do sportów zaprzęgowych. Nie wskazane jest szkolenia Akity w kierunku psa obrończego. Jest to rasa bardzo silna fizycznie, z utajoną dozą agresji, której nie należy wyzwalać, ponieważ może się to okazać później problemem, szczególnie, jeżeli mieszkasz w mieście. Jeżeli masz już inne zwierzęta w domu, (psy, koty lub inne stworzenia) to wprowadzenie małej Akitki nie powinno stwarzać problemu. Natomiast, może być problemem, gdy do rezydenta (domownika) Akity wprowadzić zamierzamy nowe zwierzę. W tym wypadku samiec Akity może być w stosunku do nowego zwierzaka bardziej przyjazny od suki. To samce Akity doskonale sprawdzają się jako "mamki" dla szczeniąt. HOSHIKO GO Shun’you Kensha, DAIMON Go Hakufumy, ZEN GO Spotkania zapoznawcze powinny się odbywać w miejscu obojętnym dla rezydenta (poza domem) i bez pośpiechu. W przypadku zamieszkiwania Akity z innymi zwierzętami należy pamiętać o tym, że dla Akity jej miska jest rzeczą "świętą", jak również wspólne zjadanie smakołyków przez czworonożnych mieszkańców może się stać punktem zapalnym. Jeżeli masz małe mieszkanie, nie kupuj dwóch, a tym bardziej więcej Akit. Pomiędzy ścianami niedużego mieszkania Akity źle znoszą ograniczoną powierzchnią życiową i wtedy częściej może pomiędzy nimi dochodzić do spięć. Akita jest psem pamiętliwym i czasami trudno jest wprowadzić ponownie pozytywne relacje pomiędzy skłóconymi osobnikami. Nie należy również zapominać o tym, że szczenna suka Akita może w okresie ciąży być całkiem niemiła dla swoich czworonożnych pobratymców, z którymi wcześniej była w dobrej komitywie. Akita kocha "swoje" ludzkie dzieci, (które należą do jej rodziny), będzie je pilnować, aczkolwiek niekoniecznie pozwoli się dręczyć. Łukasz Obidziński i AKOGARENO Go Hanawa Kisaragi Dla typowej Akity domowa hierarchia stada wygląda następująco: Pan/Pani, później ona, następnie reszta domowników, w dalszej kolejności małe dzieci, do około 10 roku życia. Akitę drażnią "obce" jej dzieci, szczególnie ich ruchliwość i hałaśliwość. Nie wolno doprowadzać do sytuacji, żeby dzieci te spoufalały się z naszą Akitą, i to zarówno w domu, jak i poza nim, np. na spacerze. Musisz również mieć świadomość, że Akita w Japonii była wykorzystywana jako pies myśliwski i instynkt ten ma bardzo silnie zakorzeniony w psychice. Jeżeli nie chcesz mieć problemów, to musisz zapomnieć, że Twój piesek wybiega się w lesie, czy na łące, ponieważ jest to dla niego teren łowiecki. Faktem jest również to, że ma doskonale rozwiniętą orientację i nigdy się nie zgubi w obcym dla siebie terenie. Biegający samopas tandem składający się z psa i suki stanowi doskonale współpracującą parę kłusowników, a więc staje się dużym zagrożeniem dla zwierzyny. Dobrze jest dostarczać swojemu małemu Akicie rozrywki w postaci kontaktów i zabaw z innymi pieskami. Jeżeli zauważysz, że próbuje dominować nad nimi, jest to znak, że wspólne spacery się skończyły, ale przy stabilnie psychicznym szczenięciu takie spacery można kontynuować co najmniej do końca pierwszego roku jego życia. Akita ma charakter podobny do kota, a więc lubi usystematyzowany tryb życia, co nie oznacza, że będzie się czuła zagubiona w całkowicie jej nieznanych, ekstremalnych warunkach. Jeżeli to wszystko już wiesz i w dalszym ciągu chcesz mieć Akitę, to możesz być pewien, że będziesz świetnym Panem dla Akity, a ona będzie dla Ciebie fantastycznym kompanem na 12 - 13 lat wspólnego życia, (średnia długość życia tej rasy). Akita ma bardzo duże poczucie własnej godności, ma charakter, którego nie warto tłumić, tylko po to, żeby pokazać kto tu jest Panem/Panią. Charakter Szpiców azjatyckich, do których należy Akita, został ukształtowany przez inną niż nasza kulturę cywilizacyjną, w której nie było miejsca na sentymenty, ciągłego przytulania, bez ustanku wymagania czegoś od psa. Wtedy Akita sama musiała podejmować decyzje, żeby przetrwać, i więc i teraz warto dać jej namiastkę tego co kiedyś było, oczywiście w ramach rozsądku. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właściciela + niehałaśliwy + inteligentny + nadaje się do psich sportów + doskonały stróż + bez problemów pozostaje sam w domu - ma skłonność do dominacji - nieufny wobec obcych - nie nadaje się dla początkującego właściciela - bywa agresywny wobec innych zwierząt - ma silny instynkt myśliwski - wymaga systematycznej pielęgnacji, obficie linieje Ciekawostki Legendarna wierność Hachito Przywiązanie akity do swojego właściciela przeszło do historii za sprawą psa Hachito, należącego do doktora Ueno, wykładowcy tokijskiego uniwersytetu. Pies każdego ranka odprowadzał swojego pana na dworzec, oczekiwał go także o godzinie 18-tej, gdy profesor wracał do domu. Któregoś dnia Hachito na próżno oczekiwał swojego pana, doktor Ueno zmarł w pracy. Przez 10 lat pies pojawiał się na dworcu o tej samej porze a 7 marca 1935 roku znaleziono go tam martwego. W uznaniu jego wierności wystawiono mu widoczny na zdjęciu obok pomnik, który do dziś stoi przed budynkiem dworca Shibuya. Każdego roku Japończycy obchodzą rocznicę jego śmierci. Historia psa stała się inspiracją dla reżyserów filmowych, wyprodukowano o nim już dwa filmy. W jednym z nich zagrał nawet bardzo znany hollywoodzki aktor Richard Gere. Naukowców zainteresowała przyczyna zgonu Hachito, dlatego też po śmierci psa zdecydowali przeprowadzić sekcję jego zwłok. Stwierdzono, że jego serce zostało zaatakowane przez pasożyty co oznacza, że pies chorował na filariozę. Naukowcy najprawdopodobniej mieli jakieś wątpliwości, na wszelki wypadek serce, płuca, wątroba i śledziona zwierzęcia zostały zachowane w roztworze formaliny. Pod koniec 2010 roku przeprowadzono kolejne badania szczątków Hachiko, tym razem z wykorzystaniem nowoczesnych technologii, takich jak rezonans magnetyczny. W sercu i płucach psa odkryto komórki złośliwego nowotworu. Nie jest do końca jasne co było bezpośrednią przyczyną jego śmierci, ale profesor Hiroyuki Nakayama z zespołu naukowców, którzy ponownie przebadali szczątki Hachiko uważa, że pies mógł zejść z tego świata z powodu obu tych dolegliwości jednocześnie – filariozy i nowotworu. Długowłose akity W miotach akit japońskich rodzą się czasem psy długowłose. Otrzymują one wprawdzie rodowód, ale ze względu na niestandardowe owłosienie nie mogą być ani wystawiane, ani wykorzystywane w hodowli. Co ciekawe, długowłose szczenięta pojawiają się często w miotach po akitach mających doskonałe, w 100% japońskie pochodzenie. Akita japońska długowłosa ENZO Mori No Kodomo Znawcy rasy przypisują to wprowadzeniu na bardzo dawnym etapie kształtowania się rasy niespotykanego już dzisiaj psa karafuto, chow-chowa oraz samojeda. Powoduje to, że niektóre szczenięta o prawidłowym owłosieniu są nosicielami genu "długowłosego", mimo, że same mają włos zgodny ze wzorcem rasy. W efekcie w miocie po akitach krótkowłosych mogą urodzić się szczenięta długowłose, ale stanie się to jedynie wtedy, kiedy obydwoje rodzice są nosicielami tego genu. Jeśli tylko jedno z rodziców jest jego nosicielem żadne ze szczeniąt nie będzie długowłose. Oznacza to, że pies, nosiciel genu długowłosego kojarzony wyłącznie ze sukami, które tego genu nie posiadają, może nigdy nie dać potomstwa długowłosego, mimo, że sam ten gen przekazuje. Posiadacze akit długowłosych uważają, że są one bardziej towarzyskie niż krótkowłose, są ponadto delikatniejsze i bardziej cierpliwe w stosunku do dzieci a także bardziej podatne na szkolenie i szybciej się uczą. Jeśli ktoś nie ma zamiaru wystawiać i hodować, może warto zainteresować się długowłosą akitą ?Różnice pomiędzy akitą japońską i amerykańską Różnice między akitą japońską i amerykańską są tak wyraźnie, że ich rozróżnienie nie powinno sprawiać trudności. akita japońska akita amerykańska Mimo podobnego wzrostu amerykanin jest psem bardziej masywnym o szerszej klatce piersiowej i wydłużonych lędźwiach. Japończyk ma znacznie węższą klatkę piersiową, krótkie lędźwie i bardziej stromo kątowane kończyny. Amerykanin ma potężniejszą głowę z nisko osadzonymi uszami. Jeśli jest czymś zainteresowany, potrafi, w odróżnieniu od japończyka, marszczyć czoło. Są też istotne różnice w kolorze. Japończyk jest z reguły rudy lub pręgowany z białymi rozjaśnieniami na kufie, brzuchu łapach i spodniej stronie ogona. Szata amerykanina może występować w wielu kolorach a oprócz rozjaśnień mogą pojawiać się także łaty. U bardzo wielu psów w typie amerykańskim występuje czarna maska, której nigdy nie zobaczymy u japończyka. Do końca 1999 roku dozwolone było kojarzenie dwóch typów akity: japońskiego z amerykańskim. Obecnie, po podziale, jest to już zabronione. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI nr 255 / wersja angielska AKITA FCI-St N° 255 TŁUMACZENIE : Olga Jakubiel. POCHODZENIE: Japonia. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa. KLASYFIKACJA Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych. Sekcja 5 Szpice azjatyckie i rasy pokrewne. Bez prób pracy. ZARYS HISTORII RASY:Pierwotnie, wielkość japońskich psów wahała się od małej do średniej, i nie istniała żadna duża [japońska] rasa. Od 1603 roku, w okolicy Akity, używano do walk psów Akita matagi (były to średniej wielkości psy, polujące na niedźwiedzie). Od roku 1868 akita matagi krzyżowano z psami tosa i mastifami. W efekcie, gabaryty psów tej rasy zwiększyły się, lecz utracone zostały charakterystyczne cechy typu szpica. W 1908 roku zakazano walk psów; niemniej jednak zachowano tę rasę i poprawiono jej typ, czyniąc ją [jedyną] dużą japońską rasą. W efekcie, w roku 1931, dziewięciu największych i najwybitniejszych przedstawicieli rasy uznano za „pomniki przyrody”. Podczas drugiej wojny światowej (1939-1945) futer tych psów używano powszechnie do wyrobu mundurów wojskowych. Policja wydała rozkaz pojmania i konfiskaty wszystkich psów, z wyjątkiem owczarków niemieckich, do celów militarnych. Niektórzy miłośnicy rasy próbowali omijać rozkaz poprzez krzyżowanie akit z owczarkami niemieckimi. Po zakończeniu drugiej wojny światowej, drastycznie zmalała liczba akit; wśród ocalałych wyodrębniły się trzy niezależne typy: 1) akity matagi, 2) walczące Akity, 3) akity-owczarki. Sprawiło to, iż sytuacja rasy stała się niezwykle skomplikowana. Po wojnie, podczas procesu przywracania czystości rasy, krótkotrwałą popularność zdobył wykazujący cechy mastiffa i owczarka niemieckiego pies z linii Dewa – Kongo-go. Jednakże, rozsądni miłośnicy rasy nie uznali tego typu psa za odpowiadający wymogom japońskiej rasy; poczynili więc próby wyeliminowania wpływu wcześniej użytych do hodowli ras, poprzez krzyżowanie ocalałych psów z akitami matagi, w celu przywrócenia pierwotnej czystości rasy. Uzyskali w ten sposób stabilny, czysty typ dużej rasy psa, w obecnie znanym kształcie. WRAŻENIE OGÓLNE: Duży, mocny, harmonijny pies o dużej masie; silnie zaznaczone drugorzędowe cechy płciowe, z zachowaniem wielkiej szlachetności i dostojeństwa; mocna budowa. ISTOTNE PROPORCJE: Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia (od najbardziej wysuniętego do przodu punktu łopatki do szczytu zadu) wynosi 10:11, przy czym tułów jest nieco dłuższy u suk, niż u psów. USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Spokojny, wierny, posłuszny i pojętny. GŁOWA: OKOLICA MÓZGOCZASZKI : Czaszka: Wielkości proporcjonalnej do tułowia. Czoło szerokie, z wyraźną bruzdą. Brak zmarszczek. Stop: Zaznaczony. OKOLICA TWARZOCZASZKI: Nos: Duży i czarny. Nieznaczny i rozproszony brak pigmentu dopuszczalny wyłącznie u białych psów, ale zawsze preferowany czarny [pigment]. Kufa: Umiarkowanie długa i mocna, z szeroką nasadą, zwężająca się, lecz nie spiczasta. Grzbiet nosa prosty. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Zęby mocne; zgryz nożycowy. Wargi: Napięte. Policzki: Umiarkowanie rozwinięte. Oczy: Stosunkowo małe, niemal trójkątnego kształtu ze względu na uniesiony zewnętrzny kącik oka; umiarkowanie szeroko rozstawione; ciemnobrązowe – im ciemniejsze, tym lepsze. Uszy: Stosunkowo małe, grube, trójkątne, nieco zaokrąglone na końcach, umiarkowanie szeroko rozstawione, stojące i nieco pochylone do przodu. SZYJA: Gruba i umięśniona, bez łałoku, harmonizująca z głową. TUŁÓW: Grzbiet: Prosty i mocny. Lędźwie: Szerokie i umięśnione. Klatka piersiowa: Głęboka; przedpiersie dobrze rozwinięte; żebra umiarkowanie wysklepione. Brzuch: Dobrze podciągnięty. OGON: Wysoko osadzony, gruby, noszony mocno zwinięty nad grzbietem; gdy ogon jest opuszczony jego koniec sięga niemal stawu skokowego. KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE : Łopatki: Umiarkowanie ukośne i rozwinięte. Łokcie: Przylegające. Przedramiona: Proste, o mocnym kośćcu. KOŃCZYNY TYLNE: Dobrze rozwinięte, mocne, umiarkowanie kątowane. ŁAPY: Grube, okrągłe, wysklepione i zwarte. CHÓD/RUCH: Sprężysty i energiczny chód. SZATA: WŁOS: Włos okrywowy szorstki i prosty; podszycie miękkie i gęste; kłąb i zad okryte nieco dłuższym włosem; włos na ogonie nieco dłuższy, niż na reszcie ciała. MAŚĆ: Rudo płowa, sezamowa (rudo płowe włosy z czarnymi koniuszkami), pręgowana i biała. Wszystkie wspomniane wyżej kolory, z wyjątkiem białego, muszą mieć „urajiro”. (Urajiro = biaława szata po bokach kufy, na policzkach, spodzie żuchwy, szyi, klatce piersiowej, tułowiu i ogonie oraz wewnętrznej stronie kończyn). WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy: 67 cm, Suki: 61 cm. Tolerancja 3 cm powyżej i poniżej. WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu. - Sucze psy / samcze suki. - Przodozgryz lub tyłozgryz. - Brakujące zęby. - Niebieski język lub język w czarne plamy. - Tęczówka jasnego koloru. - Krótki ogon. - Bojaźliwość. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub nadmierna bojaźliwość. - Niestojące uszy. - Zwisający ogon. - Długi włosy (kosmaty). - Czarna maska. - Znaczenia na białym tle. Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny. Źródło:

jak wygląda pies akita